در جامعه امروزی که جوانان تحصیل کرده نقش عمده ای در فعالیت های اجتماعی این مملکت بر عهده دارند،

- چه میزان از سواد خود در جهت پیشبرد اهداف کاری خود استفاده مینمایند؟
- چه میزان از این جمعیت تحصیل کرده دارای سواد علمی و بار مثبت فکری هستند؟
- در مراکز آموزشی ما اعم از مدارس، دانشکده ها و دانشگاهها چه میزان مطالب مفید و قابل بکارگیری ارائه می گردد؟
تمامی این سوالات از جائی نشئت می گیرد که با وجود این تعداد واقعا بیشمار منابع بازهم شاهد فقر و بی سوادی دانشجویان در سراسر این مملکت هستیم. چراها و جوابهای بسیاری برای این معضل وجود دارد اما چرا به این موضوع به صورت یک بحران نگاه نمی شود از همه بیشتر جای بحث دارد.
متاسفانه حوزه مطالعه اکثریت دانش آموزان و دانشجویان در حد کتب درسی و دانشگاهی می باشد که البته گاهاً شاهد آنیم که اساتید محترم نیز آن را دریغ نموده و در عوض جزوه هایی بی محتوا را معرفی و تدریس می نمایند.
از دیگر موانع موجود در این راه می توان به قیمت بالای کتابها و منابع مطالعاتی اشاره نمود ، آیا به واقع مطالب موجود در این کتاب ها به اندازه قیمت آن ارزش دارد یا فقط کپی برداری و جمع آوری اطلاعات کاذب اینترنت است؟
چه کسانی این کتابها را تالیف مینمایند آیا شخص آنها دارای سواد کافی از موضوع در حال نگارش هستند؟
از کجا میتوان به درستی نحوه مطالعه و مفید بود مطالب پی برد؟
آیا نیابد بعد از گذشت این همه سال و پیشرفت تکنولوژی ما پایگاههایی برای تمامی رشته های تحصیلی داشته باشیم تا بطور مداوم از اخبار هر رشته مطلع شویم، کتابی معرفی و بحث شود که آیا مفید است یا نه؟ که نقاط قوت و ضعف کجاست تا شاید نگارنده در نسخه جدید اشکالات آن را رفع کند؟ آیا زمان آن هنوز فرا نرسیده است؟
آیا واقعاً دلسوزی در این زمینه وجود ندارد؟ تا کی می خواهیم به راه رفتن با چشمانی بسته در این عصر روشنفکری ادامه دهیم؟
در دانشکده و دانشگاههای (البته بدون در نظر گرفتن چند دانشگاه بزرگ) تمامی وقت دانشجویان به بطالت، صرف گشت و گذار در هرزنامه های دانشگاهی می گذرد، تمامی وقت دانشجو صرف تحقیق درباره موضوعی می شود که وجود خارجی ندارد و صرفاً برگه پاره ایست در جهت پاس نمودن واحد. تحقیق هایی که هیچ زخمی را مرهم نمی باشند .
مگر می شود تا به حال دانشجویی از استاد خود نپرسیده باشد : فلان درس به چه درد آینده من می خورد؟
کدام استاد جوابی واضح به این سوال داده است؟
تمامی وقت کلاسها صرف تدریس جزوات پوچ و بی هیچ بار علمی می شود و این رویه ادامه پیدا می کند تا آنجایی که دانشجو فارغ ااتحصیل می شود و هاج و واج به عنوان مهندس بی تجربه و بی سواد برچسب دار می شود.
آیا به واقع تمامی دقدقه های ما کنکور است ؟ آیا سواد را می توان درون تست ها پیدا نمود؟
شاید قدری برای این بحثها دیر باشد ، سوال این است : حالا چه باید کرد؟چه کسی در این زمینه پاسخگو است؟
ما به هیچ وجه قصد نداریم انگشت اشاره ای به گروهی خاص نشانه رویم ، قصد از این بحث ارائه راهکارهای مناسب در جهت اصلاح تدریس در سطوح مختلف آموزشی است.
امید است تا عده ای گوش شنوا داشته باشند تا جامعه از این فقر سواد به سوی فرازها گام برداد و روزی را شاهد باشیم تا تمامی تحصیل کرده گان ما به عنوان نخبه بدرخشند نه  فقط تعدادی انگشت شمار.